CEGO blogt

  Mamadou en Ole knikken als koorknaapjes. De juf vroeg of ze samen naar het gebouw van de lagere school de ballen kunnen gaan ophalen. Natuurlijk kan de juf wachten tot ze in de speeltijd zelf de ballen op gaat halen bij haar collega maar kinderen willen sommige taakjes maar al te graag van je overnemen. Wie voelt zich niet graag zelfstandig, nuttig en onafhankelijk? Twijfel Er kunnen terecht twijfels geformuleerd worden bij deze aanpak. Kan dit wel? Mag dit? Deze Kinderen staan met blinkende ogen voor je als voorbeeldige partners maar wat als er iets fout gaat. Zullen ze de weg vinden naar de lagere afdeling? Zullen ze terugkeren of in de toiletten blijven spelen? Zullen ze onderweg een willekeurige boekentas openmaken of tikken op gesloten deuren? Misschien ontstaat er onderweg wel ruzie die ontspoort. In elk geval verwacht je dat deze twee rakkers zich heel verantwoordelijk gaan gedragen en dat ze kunnen weerstaan aan al de verleidelijke uitdagingen tijdens deze opdracht. Alf

In het huidig onderwijs wordt zelfsturing hoog in het vaandel gedragen. Er wordt van kinderen verwacht dat ze zichzelf inschatten, hun eigen leerproces in handen nemen en  hierbij een kritische houding aannemen om zichzelf bij te sturen waar nodig. Om dit te verwezenlijken organiseren leerkrachten allerlei onderwijsactiviteiten zoals hoekenwerk, contractwerk, sporenbeleid,… Tijdens deze activiteiten krijgen kinderen ruimte om de volgorde van hun taken te bepalen, om in te schatten welke ondersteuning ze nodig hebben bij het maken van taken, daarnaast worden ze ook gestimuleerd om aan zelfcorrectie te doen. Als leerkracht ga je bewust een minder sturende en controlerende houding aannemen en richt je je op de ondersteuning van de autonomie van kinderen. Concreet voelt dit voor heel wat leerkrachten alsof ze de teugels moeten vieren en heel wat zaken moeten ‘loslaten’! Maar in essentie gaat het om kinderen vertrouwen geven. Vertrouwen in hun kunnen, vertrouwen dat het goed komt. Wanneer