CEGO blogt

Deze mooie, maar vooral wijze woorden komen van Ludo Heylen, directeur van CEGO. Ze zijn toepasbaar in veel verschillende situaties, zowel in je dagelijkse routines als op relationeel of werkvlak… Mijn werkvlak is onderwijs, specifiek kleuteronderwijs. Wat zijn er veel evidenties! Gewoontes waarbij we niet meer stilstaan, waarbij we ons niet meer afvragen waarom we ze doen. Waarom doen we wat we doen? Waarom doe je op school de dingen die je doet? Doe je ze omdat het de gewoonte is? Is het een traditie? Doe je bepaalde dingen omdat je collega’s het zo doen, omdat het altijd al zo geweest is? We beseffen het niet altijd... dat we dingen op automatische piloot doen, zonder er nog verder over na te denken. Als je evidenties in vraag gaat stellen, dan is de waarom-vraag ontzettend belangrijk! Waarom doen we wat we doen? Wat willen we ermee bereiken? Wat is de meerwaarde? Denkproces In de rij staan bij het belsignaal, een keuzesysteem met beperkingen, het klassikaal ontha

Waarvan ik droom, stiekem... en nu iets minder stiekem aangezien ik het met jullie deel... Dat deze periode nu nét die springplank tot innovatie kan zijn. Alle evidenties blijken immers plots niet meer zo evident. Deze en wie weet de komende periode dwingt ons om heel nauwgezet en kritisch naar het schoolconcept in al zijn facetten te kijken. Een zestal jaar gelden botste ik als per toeval op een online reportage “Found in the forest”. Als onderzoekconcept hebben ze met ganse gemeenschap uitgezocht wat school eigenlijk is. Hoe zou school eruit zien als je de invulboeken, de leerjaren, de testen en de muren weghaalt? www.foundintheforest.com Helemaal omvergeblazen toen door de simplistische vraag en aanpak: we maken buiten school met de hele gemeenschap. Dat vraagstuk heeft me nooit meer losgelaten en is nog steeds mijn drijvende kracht in alle innovatietrajecten die ik mee mag begeleiden. Anders kijken Laat ANDERS KIJKEN nu net de eerste stap zijn die nodig is i

Een aantal jaren geleden werd ik op de afscheidsreceptie van mijn zesde leerjaar aangenaam verrast door het liedje ‘You raise me up’ dat mijn leerlingen als ode aan hun meester zongen. Ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan terug denk (en tranen in mijn ogen van ontroering). You raise me up, so I can stand on mountains Toen ik zelf in het vijfde leerjaar zat, wist mijn leraar, meester Free, zijn leerlingen maximaal uit hun comfortzone te halen. Van talentontwikkeling was toen nog geen sprake, maar toch wist hij bij elk van zijn 25 leerlingen de juiste snaar te raken. Hij kon zo naar je binnenkant kijken, ontdekken wat er zich in jou afspeelde en daar heel sensitief op inspelen. Het is het leerjaar waarin ik het meest geleerd heb. Meester Free is altijd mijn (stichtend) voorbeeld geweest. In het begin van de jaren '90 maakte ik kennis met het gedachtengoed van het ervaringsgericht werken. Toen vielen voor mij alle puzzelstukjes samen en wist ik heel duidelijk welke l

Paniek! Mijn derde kleuter moet volgend jaar naar het eerste leerjaar. “Mijn dochter gaat volgend jaar naar het eerste leerjaar en daar zal ze niet klaar voor zijn!” Vanop 2 meter afstand hoor ik de wanhoopskreet van mijn vriendin aan. Ze schat haar ouderschapskwaliteiten heel laag in want de juf gaf reeds opdrachten mee die zij, als niet-perfecte moeder (wie is dat wel?), mooi maar vol schuldgevoel aan de kant heeft geschoven. “Ik kan het niet opbrengen…ik ben al blij als ik eens zelf kook en geen kant-en-klare maaltijd bestel.” De suggesties van de juf om letterkoekjes te bakken, samen paardjesspel te spelen en de letters uit de krant te knippen, werden voor dochterlief heimelijk verzwegen.  Veel ouders zitten in hetzelfde schuitje. En ja, hun kind maakt volgend jaar de stap naar het eerste leerjaar. “Op school leren ze zo veel.” Klopt! Maar de school is er nu even niet. Een andere context vraagt andere manieren van leren.  De schrik slaat zowel ouders als leerkrachten ui