Waarvan ik droom, stiekem... en nu iets minder stiekem aangezien
ik het met jullie deel...
Dat deze periode nu nét die springplank tot innovatie kan
zijn. Alle evidenties blijken immers plots niet meer zo evident. Deze en wie weet
de komende periode dwingt ons om heel nauwgezet en kritisch naar het schoolconcept in al zijn facetten te kijken.
Een zestal jaar gelden botste ik als per toeval op een
online reportage “Found in the forest”. Als onderzoekconcept hebben ze met
ganse gemeenschap uitgezocht wat school eigenlijk is. Hoe zou school eruit zien
als je de invulboeken, de leerjaren, de testen en de muren weghaalt?
 |
| www.foundintheforest.com |
Helemaal omvergeblazen toen door de simplistische vraag en
aanpak: we maken buiten school met de hele gemeenschap. Dat vraagstuk heeft
me nooit meer losgelaten en is nog steeds mijn drijvende kracht in alle
innovatietrajecten die ik mee mag begeleiden.
Anders kijken
Laat ANDERS KIJKEN nu net de eerste stap zijn die nodig is
in het innoveren! Wat is school eigenlijk? Wat is onze bedoeling? Wat staat er
in onze missie én doen we wat we zeggen?
Ik vertel er graag onze ervaring van de laatste zomer bij.
Dochterlief belandt in het Kinderkrankenhaus in Innsbruck na een stevige val
met de fiets. Alles liep daar anders dan wat ik verwachtte, dan wat ik kende. Tot de
hoofdverpleegkundige me uitlegde dat ook zij net die denkoefening hadden gemaakt en zich enkele fundamentele vragen hadden gesteld. 'Wat is onze bedoeling? Kinderen zo gezond mogelijk krijgen. Wat voor een ziekenhuis hebben we daarvoor nodig en wat helpt hélemaal niet?'
Er is dus geen ontbijt aan bed, maar een ontbijtkamer mét
buffetje en een lief omaatje dat koffie of chocolademelk schenkt. De behandelende arts staat er altijd om 8u aan
je bed, want van wachten en onduidelijkheid worden kinderen (en hun ouders) nu
eenmaal niet beter. Zieke kinderen blijven niet op de kamer, maar worden met bed en al naar aangename ‘speel/leerplekken’ gebracht om spelletjes te spelen,
te lezen, te knutselen…want kinderen die bezig zijn, genezen sneller. De hoofdverpleegkundige observeert op diezelfde plek om te bekijken hoe het gaat met
de kinderen.
Anders denken
Week 3 in de lockdown... Zoonlief vraagt me heel oprecht en ook wel een beetje verontwaardigd: 'Waarom gaan wij eigenlijk vijf dagen naar school? Ik heb mijn leraren geen vijf dagen nodig. Misschien kan ik wel drie dagen gaan en één of twee daagjes thuis werken...' Dat thuiswerk, hij zag er al graten in!
Laten we ook school eens bekijken vanuit dit standpunt en ons afvragen: wat hebben we nodig om te bereiken wat wij voor
ogen hebben? Wat is onze bedoeling en hoe willen we dat realiseren? Nu we geen klaslokaal hebben en er geen lijfelijk contact is… Dan gaan we
ook anders DENKEN: wat werkt, ook wetenschappelijk gezien? Wat hebben onze
leerlingen en onze leerkrachten nodig?
Om daarna anders te gaan HANDELEN…
Mag ik luidop dromen?
We maakten met z’n allen massaal online lespakketten, gingen
veel sneller dan we ooit durfden dromen écht helemaal digitaal. Velen kwamen uit de
comfortzone, anderen tilden hun collega’s mee op. Maar wat missen we het
contact, de knipoog, het feedback geven, naast een jongere gaan staan op de
speelplaats, snel tussendoor een lief complimentje geven en sloten (koude..)
koffie uit het leraarslokaal. De kracht van de leerkracht kunnen we niet
helemaal uitspelen nu. Wij zijn mensen-mensen, net dat is ons talent! Dat
moeten we als basisingrediënt altijd behouden, dat heeft deze periode wel heel
helder laten zien.
De school van de zoon werkt al innovatief en zelfsturend,
zij en hun leerlingen plukken er nu duidelijk de vruchten van. Want net die zelfsturing is zo belangrijk, het maakt dat je je leerlingen kan vertrouwen met de autonomie die je hen geeft. Zij kunnen de verantwoordelijkheid aan die erbij hoort.
Hoe zou het zijn als je je eigen leerwegen mee kan bepalen:
blended voor Latijn, zelfgestuurd en meer thuiswerk voor wiskunde en dan toch maar het hele fysieke pakketje voor Frans?
Hoe zou het zijn als er bijgevolg ook niet per se vaste
klassen zouden zijn maar wel leerruimtes of speelleerplekken?
Hoe zou het zijn als zelfsturing, speeltijd (rond de 7u per
week in de fysieke school!) en gelukslessen de hoofdvakken zouden zijn?
Hoe zou het zijn als we dan echt in teamverband en
talentgedreven naar de leertijd kijken en als leercoaches fungeren?
Hoe zou het zijn om onze leerlingen als volwaardige partner
in dit droomproces mee te nemen?
Daarvan droom ik dus, gewoon luidop!
Dat we het beste uit twee werelden meenemen naar het ‘nieuwe
normaal’: we behouden wat goed zat en nemen de nieuw geleerde lessen uit het
afstandsleren mee.
Nele
Reacties
Een reactie posten