We waren er een beetje ongestructureerd aan begonnen. Natuurlijk hebben we thuis een werkruimte die kan gebruikt worden door eenieder die (t)huiswerk moet maken, maar da's één werkplek in het hele huis. Plots zijn we nu dus met vier.
Met z’n vieren thuis werken en leren
Door de verstrengde maatregelen voor scholen (opschorten van de lessen) en bedrijven (zoveel mogelijk telewerken) werken manlief en ikzelf voltijds van thuis uit en gaan onze 2 dochters thuis aan de slag met hun schoolwerk.
Om 9u zitten we met z'n allen rond de tafel, ieder met z'n materiaal en leermiddelen, klaar om er helemaal voor te gaan. En eventjes gaat dat ook best wel goed. Dochterlief 1 zit in het eerste jaar van een school die helemaal digitaal kan verder werken, dochterlief 2 (vijfde leerjaar) kan eigenlijk evenzeer aan de slag na een mail met allerlei informatie over wat er gevraagd wordt de komende week. En toch... Om 10u40 begint het gezucht en gezeur... “wat moet ik nu eigenlijk doen? Hier snap ik niets van. Kom je even helpen? Mag ik een koekje? Ik wil even buiten spelen... Pfff, ik verveel me.” Manlief en ik kijken elkaar aan. Ik ben net een conferencecall aan het afronden en hij zit midden in een gecompliceerde taak. *zucht
De namiddag verloopt een beetje op dezelfde manier. We hebben wel wat 'beweging' (samen buiten gaan wandelen) en een 'speeluurtje' (kids gaan zich buiten wat uitleven) ingepland, maar het gebrek aan een duidelijke structuur speelt ons parten. Na dag 1 zijn mijn man en ikzelf doodop. We weten allebei: dit houden we geen 3 weken vol...
Dus vandaag doen we het anders! Gisterenavond maakte ik samen met dochterslief een schema op. Dat geeft ons allemaal houvast. Geen gezeur meer over 'wat moet ik nu doen?' of 'wanneer mag ik pauzeren?'. We hebben samen bekeken wanneer we best beginnen aan onze dag.
Voor beide meiden is dat 9u, met veel beweging en spelen. Mijn man en ikzelf hebben tegen die tijd al heel wat gedaan: een ochtendwandeling, een ontbijt met koffie en een aantal uren werken. Om 10u beginnen ook de meiden aan hun schoolwerk. Ze zijn geconcentreerd en werken goed door tot we allemaal samen lunchen. We hebben gezorgd voor voldoende afwisseling: er is ruimte voor schoolwerk, maar ook voor chillen, voor sport en spel, …
Bovendien hebben we ook elk onze eigen werkruimte bepaald. De kinderen aan de tafel, manlief aan de vaste werkplek, ikzelf palm de slaapkamer in waar ik een tafel heb omgebouwd tot bureau. Vooral tijdens online vergadermomenten en telefoontjes bewaren we zo de nodige stilte en rust en storen we elkaar niet.
Yes, we can!
De keerzijde van de (corona)medaille is er eentje van samen-zijn met het gezin. Het doet ons deugd, zo samen werken en leren, maar ook samen rusten, eten, wandelen en spelen. Door een duidelijke structuur aan te brengen in onze dag, zien we dat ook wij rustiger en geconcentreerder kunnen werken. De afspraken die we samen maakten, worden goed opgevolgd en we hebben allemaal het gevoel dat we op deze manier nog weken samen kunnen leren en werken. De school doet intussen haar uiterste best om onze dochters zo goed mogelijk te begeleiden en te ondersteunen. We zijn daar bijzonder blij en dankbaar om. We waren het nog niet gewoon, dat werken en leren van op afstand, maar ons vertrouwen dat we ook dit wel zullen kunnen, groeit dag na dag!
Reacties
Een reactie posten