In deze moeilijke tijden waarin mekaar fysiek ontmoeten en nieuwe
mensen leren kennen een taboe is geworden en je ziek kan maken, zitten we meer
dan ooit achter ons computerscherm. Haast alle communicatie verloopt digitaal.
Sommige bedrijven proberen zelfs een digitaal koffiemoment na te bootsen. Maar
we missen toch nog steeds die menselijke warmte, we missen het kletsen in de
deuropening, aan het koffieapparaat. We missen mekaar. We blijven veilig op een
afstand maar hebben behoefte aan een knuffel.
Zoals vroeger wordt
het nooit meer
Uiteraard is de mens een flexibel wezen dat zich wondersnel
aanpast aan nieuwe situaties. Voor onderwijs heeft deze coronacrisis gezorgd
voor een ongelofelijke versnelling van
het digitale denken en het blended leren. Wat een jaar geleden nog ondenkbaar
was, wordt nu al als normaal beschouwd.
We leren alvast veel uit deze crisis: we leren hoe we met minder tijd
efficiënter kunnen werken, we leren hoe we kinderen vanop afstand beter kunnen
begeleiden, we leren meer variatie te leggen in onze huistaken, we leren welke
digitale tools ons kunnen versterken, we leren varianten om aan verbondenheid
te werken binnen de school, we leren uit onze comfortzone te stappen om steeds
verder te blijven ontwikkelen.
Er is veel veranderd in ons hoofd. We hebben (zeker al
tegenover het digitale) een andere mindset.
we kijken anders naar onze vroegere onderwijsrealiteit. We zijn
professioneel gegroeid op diverse terreinen.
Kerst 2020
Covid19 beslist voor ons dat Kerstmis 2020 niet hetzelfde
kan zijn als andere jaren. Er komen alvast geen grote familiereünies of grote
feesttafels. Maar ook hier zullen we zeker voldoende flexibel zijn om bijvoorbeeld
op een creatieve manier de pakjes met mekaar te delen. Belangrijk in deze
tijden is na te denken hoe we met kinderen in onze klassen omgaan om de warmte
van het kerstgebeuren mee te geven. Hoe geven we hen nu de menselijke waarden
van respect, mekaar helpen en verdraagzaamheid mee die we met kerst hoog in het
vaandel dragen. Sommige leerkrachten hebben gekozen om net dit jaar een grotere
boom met meer lichtjes in de klas te zetten en deze samen te versieren. Sommige
hebben terug de postkaarten ontdekt en zijn samen met de kinderen mooie
boodschappen gaan schrijven naar mensen in woonzorgcentra of serviceflats. Sommige hebben videoboodschappen opgenomen
voor de grootouders. Sommigen leerkrachten hebben kinderen een wandelroute
laten uitstippelen om mensen die niet veel bezoek krijgen een kleine attentie
te bezorgen (een tekening, een kaartje). Hartverwarmende initiatieven waaruit
nogmaals blijkt hoe mensen in mekaar zitten.
Kerst 1914
In december 1914 zijn miljoenen mensen gestorven in de
eerste wereldoorlog maar op kerstavond gebeurt er iets wonderbaarlijks. De
Britten sturen een bericht naar het front om te waarschuwen dat de vijand
mogelijk een aanval overweegt op Kerst of Nieuwjaar. Maar op kerstavond rond
zeven uur gaan aan de Duitse frontlijn
lichtjes aan. Dan horen de Britten het lied ‘stille nacht, heilige nacht’.
Soldaat Moren zegt ervan: “ik zal het nooit vergeten; het klonk zo mooi”. De
Britten konden natuurlijk niet achterblijven en zongen ‘The First Noël’. De
Duitsers applaudisseerden en antwoorden met ‘O Tannenbaum’. Zo ging het een
tijdje door tot ze zelfs samen liedjes zongen. Op andere plaatsen aan de
frontlinie ging men nog verder. Men liep de prikkeldraden voorbij en ging met elkaar in gesprek. Lachend en
kletsend. Een paar uren lang was er geen sprake van oorlog. Anderen hebben
zelfs cadeautjes met mekaar uitgewisseld, groepsfoto’s gemaakt,
voetbalwedstrijdjes gespeeld, contactgegevens uitgewisseld om na de oorlog
mekaar terug te kunnen zien… Mensen deugen, zegt Rutger Bregman. Mensen zijn
tot veel meer in staat dan we denken én ze zijn echt wel bekommerd om mekaar.
Het is onze natuurlijke ingesteldheid.
Kerstwensen
We sluiten graag af met een mooi gedicht van
Kroeprijanov. We wensen dat we voor mekaar een huis kunnen zijn want het is
mooi een huis te zijn!
Het is mooi een
huis te zijn
voor het enige
hart
dat je niet wil
achterlaten
Het is mooi een
ladder te zijn
voor kinderen
die op een
sombere dag
naar de zon
willen klimmen
Het is mooi een
deur te zijn
zachtjes
knarsend maar toch opengaand
voor al wie wil
binnengaan
En een raam
waarin
het licht niet
dooft
voor al wie
denkt:
het is al laat
Vjatsjeslav
Koeprijanov
Reacties
Een reactie posten